Αυθεντικότητα και Καινοτομία

Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου όλα έχουν αλλάξει και όλα έχουν διαφοροποιηθεί από αυτό που ξέραμε και περιμέναμε ως σίγουρο. Αυτό που αργεί να αλλάξει είναι οι πεποιθήσεις μας, οι νοοτροπίες, τα πρότυπα ή με άλλα λόγια η ματιά θεώρησής μας. Τώρα είναι η μεταβατική εποχή κατά την οποία όλα κρίνονται προκειμένου να επαναπροσδιοριστούν ως βιώσιμα, αρεστά, επιτυχημένα ή μη.

Πόσο θα κρατήσει αυτή η εποχή; Πόσο θα διαρκέσει η επόμενη εποχή της αποδοχής; Πόσο θα κρατήσει η μετάβαση στην επόμενη εποχή της κρίσης; Το πιθανότερο είναι η αλληλο-διαδοχή τους να είναι ταχύτατη διότι ταχύτατοι είναι και οι ρυθμοί των παραμέτρων που τις επηρεάζουν, όπως πχ οι ρυθμοί της εξέλιξης και άρα η ταχύτητα της επέλασης της τεχνολογίας στην καθημερινότητά μας.

Η κρίση έχει και την έννοια της αξιολόγησης, την οποία (αξιολόγηση) λίγοι αποδέχονται (ακόμη λιγότεροι αποζητούν) χωρίς φόβο, γιατί οι περισσότεροι παραμένουμε επαναπαυμένοι στις δάφνες μας (αλυσοδεμένοι στις επιτυχίες του παρελθόντος, θα έλεγα, αν δεν ήθελα να πληγώσω πολλούς από εκείνους που «πέτυχαν» για λάθος λόγους…)

Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν ακόμη ορισμένοι που ασχολούνται με το πώς θα αλλάξει αυτό που συμβαίνει ως παρατηρητές της ζωής των άλλων, ως θεωρητικοί για το επόμενο συνέδριο, ως ακαδημαϊκοί για τον επόμενο σύγγραμμα. Με εξαιρετική επιμέλεια αγνοούν ότι όντας στο μάτι του κυκλώνα, στην καρδιά του προβλήματος δεν πρέπει να περιμένουν απλά να περάσει το «κακό», δεν μπορούν να παραλύουν αν θέλουν να σωθούν και μάλιστα ως κάποιοι που έκαναν τις σωστές προετοιμασίες μέχρι σήμερα. Στη φουρτούνα δεν αρκούν οι προσευχές όταν δεν έχεις κάνει σωστά τα πράγματα πριν σαλπάρεις ακόμη κι όταν η Χάρη του Αη Νικόλα είναι μεγάλη. Ανδρείος δεν γίνεσαι επειδή είσαι απερίσκεπτος και δεν σέβεσαι τη φύση και βγαίνεις με κάποιες πανοπλίες που κάνουν θόρυβο για να μην ακούγεται το τρέμουλο της ψυχής σου. Ποτέ δεν δούλεψαν αυτά.

Οι Οδηγίες προς τους Ναυτιλομένους με διάφορα survival kits ήταν της μόδας την προηγούμενη 10ετία, αλλά λίγους ξέρω που να είναι πρόθυμοι να μοιραστούν τις εμπειρίες τους και ακόμη λιγότερους που να είναι και κατάλληλοι. Κι αυτό γιατί γνωρίζουν ότι η μοναδικότητα δεν αντιγράφεται! Η πρωτοβουλία δεν δίνεται! Δεν υπάρχει καλούπι για την κάθε νέα νιφάδα του χιονιού που πέφτει αδιάκοπα, όπως δεν υπάρχει και για την κάθε σταγόνα βροχής που την κάνει υπέροχο δάκρυ ή απλά ενοχλητική πιτσίλα.

Το ίδιο και η καινοτομία. Δεν παράγεται υπό καθοδήγηση. Δεν διατάσσεσαι να γίνεις ευρηματικός ή δημιουργικός. Ειδικά όταν οι μηχανές των μυαλών έχουν για χρόνια μείνει α-κινητοποιημένες, ανεξάρτητα από τις αιτίες…

Κανείς δεν έστειλε Οδηγό Επιβίωσης, ή άλλο Εγχειρίδιο σ’ εκείνους που τα κατάφεραν. Ακόμη και οι Πρωτόπλαστοι που είχαν «Οδηγίες» δεν τα κατάφεραν και τόσο καλά…Παρόλα αυτά και διδάγματα και συμπεράσματα βγαίνουν μετά από κάθε στιγμή ζωής (μεγαλύτερη ή μικρότερη, επιτυχημένη ή αποτυχημένη)!

Αναμφισβήτητα!

ΑΛΛΑ αν δεν υπάρχει τουλάχιστον το πλαίσιο μέσα στο οποίο

– να ενθαρρύνεται και να επιβραβεύεται η συστηματική προσπάθεια,

– να μην επικρίνεται η αποτυχία, ως ένδειξη χαμηλής ευφυΐας αλλά ίσως ως αποτέλεσμα πλημμελούς προετοιμασίας,

Πώς περιμένουμε να σηκωθούμε από τον προστατευμένο, και εκ τους ασφαλούς, θόλο της στείρας εκπαίδευσης και να μπούμε στην αρένα του διεθνούς επιχειρείν;

Αν δεν ξεφύγουμε από την ουτοπική και μάταιη καταξίωση μας μέσω αυτών που κληρονομήσαμε κι όχι επειδή διακριθήκαμε, τότε πώς θα επιζήσουμε επιτυχημένα σ’ έναν κόσμο, όπου η τεχνολογία μας κάνει όλους να τρέχουμε;

-πώς θα καινοτομήσουμε;

–πώς δεν θα αντιγράψουμε – και μάλιστα επί τα χείρω;

–πώς θα αριστεύσουμε;

–πώς θα εκτεθούμε και δεν θα φοβηθούμε να πάμε κόντρα στις μάζες;

–πώς θα επιζήσουμε με δημοκρατία αντί για λαϊκισμό;

–Τι θα κάνουμε μ’ εκείνους που αποτυγχάνουν;

–Πώς αναπτύσσουμε εκείνους που θέλουν περισσότερη προσπάθεια;

–Πώς κρατάμε εντός συστήματος και μάλιστα παραγωγικούς όλους τους πολίτες χωρίς διακρίσεις;

–Πώς εμπνέουμε την συνέχιση της προσπάθειας; Πώς;

–Πώς μαθαίνουμε ότι κάθε απώλεια έχει και τα θετικά της, δηλαδή τα μαθήματά της;

–Πώς βοηθάμε τον καθένα να κατανοήσει ποιος είναι, όταν οι μυωπικοί φακοί είναι παντού και φθηνότεροι;

–Πώς κάνουμε πράξη την αυθεντικότητα ως αντίδοτο στο άκριτο copy-paste χωρίς βέβαια να καταλήγουμε στην αναλγησία του «this is me»;

–Πώς θα αποκτήσουμε το Αριστοτέλειο Μέτρο όσον αφορά τις αρετές που χρειάζεται η κάθε περίσταση, ώστε οι φόβοι να μην εξελίσσονται σε φοβίες, αλλά και το θάρρος να μην αγγίζει τη θρασύτητα η οποία καμμιά φορά συγχέεται παράλογα με τον ηρωισμό;

–Πώς;

 

Δρ. Βενετία Κουσία

Εκτελεστική Διευθύντρια Compete GR

 

Πηγή: morningview.gr