Εργασία για λίγους και για εκλεκτούς… Βιογραφικό από τζάκι!

Έλλειψη ανθρωπίνου δυναμικού, χεριών, στελεχών, επιστημόνων, μυαλών; Πού πηγαίνουν τελικά τόσοι απόφοιτοι, τόσοι επιστήμονες; Ποιοι είναι αυτοί που στέλνουν αμέτρητα βιογραφικά σε αγγελίες και ακόμα δεν τους έχουν επιλέξει, ούτε καν για μία συνέντευξη; Kαι οι εργοδότες; Τελικά ποιους επιλέγουν με ποιόν τρόπο και με ποια κριτήρια;

Με αφορμή πρόσφατη αναζήτηση προσωπικού, διαπίστωσα πως τελικά υπάρχουν διαμαντάκια που αν και ανεπεξέργαστα μπορούν να κάνουν την διαφορά αν τους δώσεις την ευκαιρία. Το ζήτημα είναι να τολμήσει κανείς να δώσει αυτή την ευκαιρία. Να διαβάσει ίσως πίσω από τις λέξεις ενός βιογραφικού και πέρα από το προφανές. Να τολμήσεις να είσαι σίγουρος για το τι θέλεις να κάνουν κι όχι απλώς να βοηθάνε τους άλλους που δεν προλαβαίνουν.

Είναι η Ελλάδα μια χώρα που δίνει ευκαιρίες; Δίνουμε οι Έλληνες ευκαιρίες; Φοβάμαι, πως συχνά δεν ψάχνουμε τον καλύτερο, τον εμπνευσμένο αλλά κάποιον που δεν είναι απαιτητικός, είναι υπάκουος και δεν αποτελεί απειλή για τον ανώτερο του, δεν λέει τη γνώμη του, είναι έξυπνος όσο πρέπει ώστε να μην διαφωνεί, θαυμάζει τον προϊστάμενο και την εταιρεία, είναι πιστός και προπάντων σχετικά φτηνός. Για να μην ξεχνάμε ότι οι Έλληνες δεν έχουν και τρομερά μεγάλη παραγωγικότητα λόγω διαφόρων συνθηκών. Αυτά τα χαρακτηριστικά αν συνδυαστούν και με κάποιο τυπικό προσόν, π.χ. ένα πτυχίο σχετικό, τότε έχουμε βρει τον άνθρωπο μας! Πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε με διεκπεραιωτικούς ανθρώπους;

Φαντάζομαι πως κάπως έτσι εξηγείται πως ένας ακόμη άνθρωπος που είχα απέναντί μου στη συνέντευξη παρέμενε να σερβίρει καφέδες ενώ διέβλεπα ένα νέο φιλόδοξο, με διάθεση να δουλέψει σε αυτό που σπούδασε και με μάτια που έλαμπαν από εξυπνάδα και αυτοπεποίθηση. Γελώντας, θεωρώντας πως είναι το σύνηθες, μου εξομολογήθηκε πως σπάνια τον καλούν σε συνεντεύξεις καθώς η οικογένειά του και ο ίδιος δυστυχώς δεν έχει διασυνδέσεις! Ομολογώ πως δεν έμεινα εντελώς έκπληκτη αλλά για ακόμα μια φορά αναρωτήθηκα πως νιώθουν οι άνθρωποι που επιζητούν να δουλέψουν με το άκουσμα «ψάχνουμε και δεν βρίσκουμε».

Στις χώρες του ΟΟΣΑ το ποσοστό των εργοδοτών που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην στελέχωση κενών θέσεων εργασίας από 39% ανέβηκε την τελευταία δεκαετία στο 74%[1]. Και ταυτόχρονα η ανεργία έπεσε κατακόρυφα. Ταυτόχρονα, σε κάθε αγγελία που δημοσιεύεται υποβάλλεται μεγάλος αριθμός βιογραφικών, από τα οποία ελάχιστα προχωρούν για συνέντευξη. Προφανώς όλα τα βιογραφικά ίσως να μην ταιριάζουν στη περιγραφή της θέσης, παρόλα αυτά όταν αναφερόμαστε στις δεξιότητες και όχι μόνο στα πτυχία πώς είμαστε σε θέση να απορρίψουμε αν δεν δούμε από κοντά τους ανθρώπους κι αν δεν έχουν περάσει από αξιολογήσεις που έχουν ερμηνευτεί σωστά;

Είμαστε αυστηροί; Δεν ξέρουμε τί θέλουμε; Θέλουμε τα πάντα με έναν παλιό τρόπο σκέψης που δεν μας απειλεί? Μοιάζει, λες και η αγορά εργασίας έχει χωριστεί στους υπεράνθρωπους, εργοδότες και ανώτατα στελέχη, που αναζητούν το «ανύπαρκτο» και σε ανεπαρκείς που κυρίως δεν γνωρίζουν σε τι υστερούν και γιατί απορρίπτονται.

Ο διαχωρισμός αυτός φαίνεται να υπάρχει και στην εξέλιξη των εργαζομένων. Δυστυχώς, επικρατεί ένας ελιτισμός που έχει να κάνει με τις θέσεις που προσφέρονται στη «μάζα» και σε αυτές που καλύπτονται οριζόντια, με συστάσεις ή μετακινήσεις στελεχών από εταιρεία σε εταιρεία.

Μήπως ο ελιτισμός οδήγησε σε ένα παιχνίδι ολίγων που εναλλάσσονται μεταξύ τους, από εταιρεία σε εταιρεία, αναπαράγοντας τα ίδια και τα ίδια, δίχως να αναδύεται καμία νέα δυναμική; Μήπως δημιουργούμε μια πυραμίδα με παράλληλους κύκλους (ίσως και ταξικούς) που αυτοί δεν συναντώνται πουθενά; Εξελίσσουμε το προσωπικό μας; Και αν το εξελίσσουμε ομαλά, γιατί μας λείπουν συνέχεια στελέχη; Αξιολογούμε σωστά; Προωθούμε τους ικανούς υπαλλήλους μας; Απομακρύνουμε τους ανίκανους και τοξικούς; Είμαστε δίκαιοι και αξιοκρατικοί εργοδότες; Έχουμε εμπιστοσύνη στο προσωπικό μας; Ίσως κάθε κενή θέση να υποδηλώνει και μια αδικία που έγινε.

Είναι μια τεράστια συζήτηση που συνδέεται απόλυτα με την δυσκολία εύρεσης προσωπικού και την εκπαίδευση χωρίς αποτέλεσμα. Όταν δεν εκπαιδεύουμε το προσωπικό μας προκειμένου να το εξελίξουμε τότε η εκπαίδευση απλώς επιβαρύνει τον υπάλληλο και δεν τον αναπτύσσει. Κάπως έτσι δημιουργείται χάσμα μεταξύ της «απλόχερης διοίκησης» και των «αχάριστων εργαζομένων» και κάπως έτσι καταλήγουμε σε κενά. Ουδείς αναντικατάστατος ή μήπως όχι;

Προτού λοιπόν ψάξουμε να βρούμε τί φταίει, ας εξελίξουμε τους ανθρώπους μας πρώτα και ας ξεφύγουμε από τις δεσμεύσεις, τις υποσχέσεις, τις διαδικασίες αλλά και τις διακρίσεις, να δώσουμε χρόνο και ευκαιρία και σε άλλους ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες, τάξεις και περιβάλλοντα να ανανεώσουν το στελεχιακό δυναμικό, να φέρουν νέα πνοή.

Να δώσουμε αληθινή προτεραιότητα στον άνθρωπο και στις δεξιότητές του, να γνωρίσουμε και να εμπιστευτούμε ανθρώπους που βρίσκονται εκεί έξω και δεν φανταζόμαστε τί έχουν να προσφέρουν, να μάθουμε να ρωτάμε και να ανοίξουμε όχι μόνο τα μάτια μας αλλά και τον κύκλο μας!

 

Δρ. Βενετία Κουσία

Εκτελεστική Διευθύντρια Compete GR

 

Πηγή: morningview.gr